Çevrimdışı

Bana bir şiirler oluyor

seni görünce...
o yüzden,
görmemeliyim seni…''
Sonra kafiye gibi dolaşıyorum ortalıkta.
Görenler,
zengin kafiyeli adam,
tam kafiyeli çocuk diye
dalga geçiyorlar.
Sadece içlerinden bir kaçı anlıyor,
senin yanımda olmadığını..
Ve bilerek diyorlar ki,
O'nsuz hep yarım kafiyesin evlat, bozma bu yarım kalmışlığını…
Hem sana çokta yakışıyor, yarım kalmak...
....
Susuyorum.
Ardından eve kapanıyorum.
Mum ışığında biraz da ölçülü şiirler, yazayım diyorum.
Öç alırcasına ölçüsüzlüğümüzden,
Yok işte olmuyor....
Adın önce yankılanıyor duvarın kimsesizliğinde,
Adın, ses oluyor.
Adın, harf oluyor.
Adın bir kelime oluyor.
Ve adın, en sonunda da alelâde bir cümle oluyor.
Senin adınla ölçülü bir şiir yazılamıyor her nedense….
....
Neyse nerde kalmıştık,
Bana bir şiirler oluyor, seni görünce demiştik değil mi?
-Tâ- şiirin en başında.
Ve şimdiyse, en sonundayız bir şiirin daha.
....
Gerçekler açıdır.
Ve şu da bir gerçektir ki,
bir insan başka bir insanı unutacaksa,
onu kırarak, onu alçaltarak,
ya da ona küfürler savurarak değil,
ancak ve ancak
onu yazarak unutabilir…
Bizde o yüzden yazıyoruz.
hep ‘’O’’ yüzden…
...
Neyse bitsin, bu şiir.
Bu arada, <
''Artık seni görünce bana bir şiirler değil,
Hiç, bir ‘’şiir’’ oluyor…''
Cuma Yüksel