KALMAMIŞ
Kalk gidelim deli gönül uzak diyarlara.
Bizi buralarda bilen kalmamış.
Ömrümü harç ettiğim bu topraklarda.
İnanır mısın, insan kalmamış.

Kuş ol da uçalım dağlar başına.
Durmayalım burada boşu boşuna.
Vurulduk da ne oldu hilal kaşına?
Sevdiğim yârda bile ar kalmamış.

Sevgiyi, sevdayı aradık durduk.
Yarınlara dair hayaller kurduk.

Gerçek aşkları bitmez sanırdık.

Meğer ondan da eser kalmamış

Ayırt edemezsin düşmanı dostu.
Ayağa paspas olmuş şerefin postu.
Dikilmiş de paranın altından bvisıü.
Ona secde edip tapmayan kalmamış.

Arama doğruyu, nesli tükenmiş.
Yalanlar alıp başını yürümüş.

Dünya hepten karanlığa bürünmüş.
Bulutlan dağıtacak rüzgâr kalmamış.

Şer sultan olmuş, riya ise vezir.
Aldığımız her nefes sanki bir zehir.
Ahval perişan, gidişat ise rezil.

Çıkıp da bir dur diyecek kalmamış.

Yasln’im, bu destan yazdıkça uzar.
Elleşme yaraya, dokundukça azar.
Değil mi ki sonumuz beş karış mezar?
Ardımızdan dua eden de kalmamış…